🐿️ Drży Ze Strachu Przed Występem

“Obejrzałem zapowiedź FpF w TVN24 z M. Adamowicz. Czy naprawdę musimy żyć w kraju, w którym córka prezydenta miasta, przed hejtem na jej rodzinę musi uciekać za granicę? W którym ta rodzina codziennie o 6 rano drży ze strachu, że ktoś zapuka do drzwi? Niech każdy sobie sam odpowie” Masz prawo mieć swoje własne rytuały, które będą jak magiczne zaklęcia przeciw tremie. Możesz przed występem pić konkretną herbatę, możesz mieć zwyczaj, że przed występem przez 3 minuty stoisz z zamkniętymi oczami i skupiasz się na oddychaniu, możesz nawet mieć szczęśliwy wisiorek, kolczyki czy nawet majtki. Tłumaczenia w kontekście hasła "drżał ze strachu" z polskiego na angielski od Reverso Context: Siedział przywiązany do krzesła i mimo tego że drżał ze strachu, w myślach rozbierał ją po raz kolejny. zespół uogólnionego lęku – jednostka odczuwa chroniczny lęk, utrzymujący się nawet miesiącami. W obu przypadkach zaburzeń lękowych brakuje konkretnego niebezpieczeństwa czy obiektu, który mógłby zagrażać danej osobie. Strach i lęk. Obniżony nastój, złe samopoczucie i izolacja to najczęstsze objawy depresji. Pytanie 50 Pudrowanie twarzy przed występem w TV: jest standardową procedurą, zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn. Pytanie 51 Na końcu przemówienia retor powinien: podziękować widowni za uwagę. Pytanie 52 Od retora oczekuje się: dobrego przygotowania, otwartej postawy ciała i nawiązywania kontaktu wzrokowego Jakub nie wie, co dzieje się w sercu brata, więc z całą szczerością zwierza się Bogu ze swoich obaw. Jeszcze dalej w swej prośbie pójdzie psalmista, który prosi Boga nie tylko o zewnętrzne ocalenie, ale też o uwolnienie od uczucia strachu: "Boże, słuchaj głosu mego, gdy się żalę; zachowaj me życie od strachu przed wrogiem" (Ps 64,2). Przed nią ciężki czas? Królowa Elżbieta Meghan Markle. źródło Forum/Reuters,Starstock Kozaczek > Ale plota! > Meghan pewnie DRŻY ze strachu. PIERWSZY raz zrobi TO razem z królową Tagged dostaa, gwiazda, porno, przed, strachu, synna, wymowne, zdjcie Post navigation Retail Enterprise Services, Service Company To Ahold Delhaize USA, Extends Promotion Contract With DemandTec By Usłyszała przed występem, że "jest on bez sensu". Po chwili dostała owacje na stojąco. Jurorzy w “Mam talent” potrafią być mocno krytyczni wobec uczestników. Ostatnio Simon Cowell wyraził swoje niezadowolenie wobec Kristy Sellars, która chciała zaprezentować umiejętności tańca na rurze. Celebryta stwierdził, że jej talent 12/07/2022 13:00. Studio Teatralne Krak-Art zaprasza dzieci (6-10 lat) na przedstawienie w klimatach Dzikiego Zachodu.⠀. “Dawno dawno temu, w małym miasteczku, gdzieś na zachód od rzeki Missisipi rodzi się prawdziwa legenda…. Dziki zachód drży ze strachu przed złoczyńcą o imieniu Wściekły Roy. Iluzja. Maxime Chattam Wydawnictwo: Sonia Draga kryminał, sensacja, thriller. 488 str. 8 godz. 8 min. Szczegóły. Kup książkę. Zapierający dech i budzący grozę thriller z oszałamiającym zakończeniem. Hugo przeżywa ciężki czas po rozstaniu z dziewczyną. Przypadkowo trafia na internetowe ogłoszenie z ośrodka narciarskiego, w Drży ze strachu czerń kozacza Dęba stają osełedce Kniaź Jarema się nawraca Prawosławnej wiary nie ch - "/int/ - International" is 4chan's international board, for the exchange of foreign language and culture. qcGa. Szefowie dużych firm budowlanych jeszcze kilka miesięcy temu wygłaszali optymistyczne prognozy. Dziś mają nietęgie miny, bo rynek zaczął się kurczyć. Czy branży grozi kryzys? - Wcześniejsze opinie, że gospodarka polska jest odporna na wpływy zewnętrzne i nie grozi jej kryzys, okazały się nadmiernie optymistyczne - mówiła w czasie czwartkowej konferencji Polskiego Związku Pracodawców budownictwa prof. Zofia Bolkowska z Wyższej Szkoły Zarządzania i Prawa w Warszawie, ekspert Polskiej Izby Przemysłowo-Handlowej Budownictwa. Jak pisze "Gazeta Wyborcza" po przedsiębiorcach widać było, że są zaniepokojeni. Wielu jeszcze nie zapomniało załamania budownictwa w latach 1999-2003. - Kryzys ten najmocniej uderzył właśnie w duże firmy. Małe radziły sobie lepiej, bo zadowalały się drobnymi zleceniami, np. w mieszkaniówce - przyznaje prof. Zofia Bolkowska. Według niej teraz to duże firmy są w lepszej sytuacji, bo mogą liczyć na kontrakty infrastrukturalne, drogowe, które dofinansowuje UE. Natomiast małe już odczuwają skutki kryzysu na rynkach finansowych, gdyż firmy deweloperskie zamrażają inwestycje. - Wprawdzie rentowność w budownictwie wciąż jest relatywnie wysoka, to jednak przybywa firm deficytowych. Już co czwarte z 1674 badanych przedsiębiorstw nie przynosi zysku - poinformowała pani ekspert. Zdaniem prezesa firmy doradczej Reas Kazimierza Kirejczyka przedsiębiorcy nie mają co liczyć na szybką poprawę koniunktury w budownictwie mieszkaniowym. - Z moich prywatnych rozmów z bankowcami wynika, że w przyszłym roku banki mocno ograniczą akcję kredytową. Wartość udzielanych kredytów mieszkaniowych może stopnieć w poszczególnych bankach od 30 do nawet 50 proc. Powód? Nie mają pieniędzy - wyjaśniał Kirejczyk. Zobacz tereny inwestycyjne na sprzedaż na SŁOWA KLUCZOWE I ALERTY Kosmos użytkowy, czyli jak Polska chce robić pozaziemskie interesy PSG sięga po ultranowoczesne metody wykrywania nieszczelności rurociągów Wizz Air gotowy na rozwijanie cargo. Budapeszt zagrozi polskiemu CPK? KOMENTARZE (0) Do artykułu: Budowlanka drży ze strachu UCZUCIA PROSTE Pośród wielu wrażeń zmysłowych zwraca uwagę pewna ich grupa, omówiona razem z innymi wrażeniami ustrojowymi, a mianowicie przyjemność i przykrość. Jeśli te wrażenia występują u nas w znacznej sile, nazywamy je rozkoszą i bólem. W naszym życiu duchowym odgrywa ten rodzaj faktów psychicznych rolę bardzo doniosłą. Instynktownie unikamy przykrości i bólów, instynktownie szukamy przyjemności i rozkoszy. Te właśnie stany częściej i bardziej odczuwamy jako stany naszego ja, stany nas samych, niż jakiekolwiek inne przeżycia zmysłowe – stąd obejmuje się je wspólną nazwą: uczucia. Uczuciem nazywa się to, co przeżywa człowiek zziębnięty, kiedy stanie pod piecem (poza wrażeniami temperatury i nacisku); uczuciem – to, co wyrażamy skrzywieniem, kiedy musimy wypić znaczną porcję oleju rycynowego (nie: jego smak ani zapach); to, co się wypowiada pogodnym wyrazem twarzy, kiedy wąchamy kwiat jabłoni, albo zatykaniem nosa, kiedy nas zaleci siarkowodór. W tych i tym podobnych wypadkach przeżywamy przykrość i przyjemność połączoną z wyobrażeniami spostrzegawczymi o treści stosunkowo prostej, czyli z wrażeniami zmysłowymi; w samej przykrości i w samej przyjemności tego rodzaju też nie potrafimy się dopatrzyć żadnych składników, które byśmy chcieli uważać za osobne przeżycia – stąd tego rodzaju fakty psychiczne nazywamy uczuciami prostymi. PROCESY UCZUCIOWE Nie tak prosto przedstawiają się stany takie, jak np. trema przed występem publicznym, żal po stracie bliskiej osoby, zadowolenie z tego, żeśmy spełnili obowiązek, triumf odniesiony nad sobą samym, onieśmielenie w chwili stanowczej, radość z uzyskania wygranej, zawód, rozczarowanie, zwątpienie, zdziwienie, zaniepokojenie, przeżycie komizmu lub tragizmu jakiejś sytuacji, upojenie, tęsknota, przygnębienie, odruch sympatii lub antypatii, obraza, poniżenie, smak zemsty, zachwyt nad krajobrazem, ekstaza religijna lub erotyczna itd. W tych i takich wypadkach mamy również do czynienia z przyjemnościami i przykrościami, ale te stany nie wydają się już takie proste. Można w każdym z nich wyróżnić wiele myśli: sądów i supozycji, wiele przedstawień obrazowych i oderwanych. Cały stan trwa dłużej, jest obfitszy, bogatszy od uczuć prostych, jest bardziej podobny do akordu lub melodii niż do poszczególnego tonu. Nazywają takie stany wewnętrzne uczuciami wyższymi lub uczuciami złożonymi, a ze względu na przebieg i rozwój takich stanów, na ich budzenie się, nabrzmiewanie, dogasanie, występowanie w centrum i cofanie się na brzegi pola świadomości nazywają je też procesami uczuciowymi. Nie jest łatwo pociągnąć wyraźną granicę między prostymi a złożonymi stanami uczuciowymi. Powiedzieć jasno, gdzie właściwie i odkąd zaczynają się uczucia wyższe. Jeżeli uczuciami prostymi nazwiemy przyjemność i przykrość, związaną z wrażeniami zmysłowymi, czyli wyobrażeniami spostrzegawczymi o treści możliwie prostej, określenie nie będzie dość jasne. Dlatego że granica wrażenia zmysłowego nie jest dość wyraźna. Treść „możliwie prosta” – to granica elastyczna. Widok ściany koloru perłowego nazywamy wyobrażeniem wzrokowym, widok małego płatka nieoznaczonej ilości centymetrów kwadratowych tegoż koloru uchodzi powszechnie za wrażenie zmysłowe. Przyjemność, związana z widokiem małego płatka o miłej barwie, byłaby uczuciem prostym; tamta, związana z widokiem całej ściany, mogłaby rościć pretensje do nazwy uczucia wyższego. Szczególnie, gdyby to była ściana w paski albo w kratki. Nie wiadomo, od jakiego wymiaru powierzchni zacząć liczyć wyobrażenia wzrokowe w przeciwstawieniu do wrażeń i uczucia wyższe w przeciwstawieniu do prostych. Podają też inne kryterium. A mianowicie powiadają, że uczucia wyższe przeżywam, kiedy się cieszę lub martwię czymś, z czegoś, kiedy moje uczucie posiada przedmiot i związek mego uczucia z jego przedmiotem jest zrozumiały, da się rozumnie pojąć. Tak np. kiedy się dziecko cieszy podarkiem, a dorosły człowiek gryzie się despektem, który go spotkał. Podarek i despekt – to przedmioty uczuć w tych wypadkach, i każdy łatwo pojmie, że podarek, jeśli stosowny, musi obdarowanego cieszyć, a poniżenie, choćby domniemane, gryźć. Zapewne, ale nie inaczej ma się rzecz z bólem zgniecionego nagniotka albo zapachem. Wydaje się, że przy uczuciach zmysłowych, a te mają być „niższe”, równie łatwo a czasem równie trudno nam wskazywać przedmioty uczucia i nie większą nam robi trudność na ogół zrozumienie tych prostych przyjemności i przykrości. Jest rzeczą zrozumiałą, że cierpi pewien ktoś, komu zewnętrzne czy wewnętrzne czynniki psują organizm, bo każdy normalnie w takich wypadkach cierpi. Nie wiemy tylko, dlaczego to tak jest właśnie, że każdy cierpi przy uszkodzeniu organizmu, ale też równie dobrze nie wiemy, dlaczego właściwie to tak jest, że każdy się normalnie cieszy – stwierdzając przybytek materialny, a gryzie się szkodą fizyczną lub moralną, pogorszeniem się swojej sytuacji życiowej w stosunku do otoczenia. Na jedno i drugie pytanie potrafimy odpowiedzieć jedynie tylko powołując się na instynkt samozachowawczy; ten sam w obu wypadkach, czy to chodzi o przedmioty uczuć prostych, czy o przedmioty uczuć wyższych. Zatem i tym znamieniem: obecnością przedmiotu i zrozumiałością jego związku z uczuciem nie można ściśle rozgraniczyć uczuć prostych i uczuć wyższych, czyli złożonych. Równie trudno tym, że uczucia wyższe, jakoby, powolniej rosną, zależą od humoru, można je łatwiej opanowywać, zawierają więcej przypomnień i są pełniejsze jakieś, bardziej masywne, a nie tak ostre, jak prosta przyjemność i przykrość. Te próby charakterystyki zwracają tylko uwagę na ten fakt, że wyraz uczucie raz służy do nazywania prostego faktu psychicznego, a mianowicie wrażenia przyjemności i przykrości, a drugi raz – do oznaczania stanów złożonych o zawiłej budowie, w których wyróżnić można ów prosty składnik: elementarną przyjemność i przykrość. DYSPOZYCJE UCZUCIOWE Wyraz „uczucie” oznaczać zwykł jeszcze trzecią rzecz, a mianowicie: mówimy nieraz, a częściej czytamy, że uczucie jakieś przetrwało lata, nie tracąc nic ze swej świeżości i siły, albo, że – ktoś kierował się stale uczuciem a nie rozumem. W takich zwrotach mamy na myśli nie fakty ani procesy, tylko dyspozycje uczuciowe. Dyspozycją uczuciową będzie miłość ojczyzny albo miłość do poszczególnych osób skierowana, chociaż się w życiu i w historii literatury nazywa uczuciem. Toż samo: sympatia, antypatia do pewnego rodzaju ludzi, zwierząt, potraw, usposobienie wesołe, ponure, sentymentalne, czyli skłonne do łzawych rozczuleń, domatorstwo i mania podróżowania, plotkarstwo, wścibstwo, gust do książek i do kieliszka, gadulstwo, próżność, wstydliwość, nieśmiałość, albo wiele takich, które osobnej nazwy nie mają, ale charakteryzują człowieka ze strony uczuciowej. Mówi się o jednym, że pasjonat, o drugim, że ma dobre serce i łatwo go wzruszyć, inny – opryskliwy, zawzięty i skryty, inny lubi polowanie, inny, albo ten sam, kobiety, konie, sporty, koncerty itd. Dyspozycja uczuciowa to nie zjawisko psychiczne, tylko mniej lub więcej trwały warunek jakiś występowania stanów uczuciowych pewnego rodzaju. Bywają dyspozycje uczuciowe wrodzone, jak np. usposobienie wesołe, bywają nabyte, jak np. zamiłowanie do pewnego sportu, przemijające; jak np. zamiłowanie do znaczków pocztowych w klasach niższych i dyspozycje dozgonne. W wielu dyspozycjach uczuciowych łatwo stwierdzić ich podkład somatyczny; w innych można się go tylko domyślać. I tak, znane jest pogodne usposobienie w ostatnim okresie gruźlicy, łagodność kastratów, mówi się o żółciowym humorze u ludzi chorych na wątrobę lub chorobę cukrową; cierpiący na chorobę Basedowa są nadmiernie skłonni do smutku, płaczu i rozdrażnienia, kobiety w okresie periodu opada osobliwa tęsknota, potrzeba pieszczoty, poczucie samotności, drażliwość, skłonność do płaczu, w chorobach serca zjawia się nieumotywowany niepokój i strach. Alkoholicy nałogowi cierpią na ataki zazdrości i gniewu, morfiniści, pozbawieni narkotyku, męczą się i szaleją, a po zastrzyku objawiają równowagę ducha, zatruci atropiną i szalejem ulegają gwałtownym atakom furii, pod wpływem gazu rozweselającego a podobnie w narkozie eterowej występują sny pogodne. Haszysz i opium wywołują marzenia rozkoszne. Dzieci i młode zwierzęta mają niczym niepohamowany instynkt do ruchu, hałaśliwej zabawy i śmiechu, który z reguły z wiekiem słabnie. Osoby otyłe i przysadkowate o krótkich nogach i rękach bywają najczęściej pogodnego usposobienia i lubią wesołe towarzystwo (zob. „Kretschmer 1922). Falstaff i Zagłoba są do siebie podobni. Mefisto musi być chudy. Luter i Kalwin różnią się fizycznie, a z tymi różnicami idą w parze różnice w ich odczuciu i obrazie świata. Pat i Patachon z dawnego filmu to również różne typy fizyczne i różne miny, różne spojrzenia – pogodny jeden, ponury drugi – chociaż uczestniczą w jednakich sprawkach na ekranie. Trwałe, wrodzone dyspozycje uczuciowe stanowią razem charakterystyczny kompleks, zwany usposobieniem człowieka; zaliczamy je do jego temperamentu lub charakteru. Mówimy, że stanowią czyjąś naturę. Dyspozycjami uczuciowymi są też tzw. namiętności. Jeżeli ktoś na myśl o pewnym przedmiocie lub sytuacji traci równowagę tak, że gotów szukać danego przedmiotu lub sytuacji wbrew swoim widocznym interesom życiowym, wbrew własnemu zdaniu o tym, czego właściwie chce i nie chce, co powinien i czego nie powinien, i tak postępuje stale, mówimy o nim, że posiada pewną namiętność, ulega pewnej namiętności. Mówi się o namiętnych graczach, palaczach, pijakach, szachistach, myśliwych itd. Każdy z nich doznaje żywej przyjemności, gdy może osiągnąć przedmiot swej namiętności, doznaje gwałtownej przykrości, kiedy odczuwa brak przedmiotu swej górującej dyspozycji uczuciowej. Wiadomo, że namiętności umiemy w znacznym stopniu opanowywać, jeżeli znajdujemy dość silne pobudki do tego, żeby tej pracy spróbować. NASTROJE Mamy na ogół tak silną i przemożną potrzebę szukania przyjemności i unikania przykrości, że w zwykłych warunkach w społeczeństwie cywilizowanym codzienne życie upływa zdrowemu, średnio zamożnemu człowiekowi na przyjemnie zabarwionych stanach wewnętrznych. Zabarwienie to nie jest i, jeśli chodzi o szczęście, nie powinno być zbyt intensywne, a że powtarza się wciąż i stale nam towarzyszy, zatem schodzi z punktu widzenia uwagi – stanowi tylko pogodne tło życia. W tym celu przecież, żeby uniknąć przykrych widoków a zapewnić miłe, bieli się i maluje kamienice, sprząta się ulice i mieszkania, sadzi się kwiaty i dba się o powierzchowność własną i cudzą. Względy na higienę idą tu w parze z równie ważnymi względami na wartość uczuciową otoczenia, w którym żyjemy. W budżetach cywilizowanych gmin nie są zbytkiem wydatki na upiększenie miasta, w budżecie rodzin czy jednostek – wydatki na sztukę wszelkiego rodzaju, na rozrywki, na odnowienie stroju lub upiększenie domu. Nikt nie wpada w zachwyt nad gładkością politury na swych meblach i przezroczystością szklanki, z której co dzień pije herbatę, ale niezliczone drobiazgi tego rodzaju działają, tworząc razem pogodne tło życia wewnętrznego i pracy. Drobne zmiany na gorsze w otoczeniu zaraz zwracają uwagę i wywołują mniej lub więcej wyraźną przykrość. Na przykład: pajęczyny na ścianach, jakiś brud na podłodze, jakaś woń niedawnego obiadu, gdzieś zarzucone klucze, itd. Na tym, na ogół pogodnym tle każdy stara się zajmować tą pracą, która mu również sprawia przyjemność. Jeśli tego nie znajduje, normalnie, zmienia zawód. Praca bywa mało zabarwiona uczuciowo – na przykład: praca mechaniczna, biurowa, monotonna. Ale i przy takiej pracy występują normalnie momenty przyjemne. Np. kiedy się widzi, jak ilość produktu rośnie lub jak się zbliża pauza. Poza pracą oddaje się człowiek wypoczynkowi i rozrywkom, a te z natury rzeczy są również przyjemnie zabarwione uczuciowo. Przyjemnie, ale nie wszystkie jednako. Człowiek czuje się przyjemnie i w teatrze, i w cyrku, i w teatrzyku rozmaitości, i na wycieczce za miastem, i na koncercie religijnym, i na uroczystej akademii, i u siebie w domu za stołem, i w zabawie z dziećmi, ale w każdym z tych wypadków cały stan uczuciowy wydaje się inny. Kiedy się sala teatru wypełnia przed spektaklem, a widowisko zdaje się wiele obiecywać i budzi powszechne zainteresowanie, chętnie się widzi poważne i pogodne postacie pośród widzów, przyzwoite stroje, chętnie się słyszy rzeczy dotyczące autora lub sztuki, która się za chwilę rozegra (byle nie jej treść); a niechętnie stwierdza się np. woń czosnku lub alkoholu od strony przypadkowego sąsiada, woń, która by nie tak raziła w małej restauracji pod miastem podczas wycieczki; niechętnie słyszy się wtedy jakieś spory familijne czy zwady polityczne, które by na innym miejscu i w innej chwili też nie tak raziły – może nawet interesowały. Mówimy, że jesteśmy wtedy w pewnym nastroju i pewne elementy psychologiczne godzą się nam łatwiej z tym nastrojem, inne trudniej, niektóre się z nim sprzeczają. Kto by wprowadził „Rotę” Konopnickiej w program wieczoru w Variété, zepsuje efekt i „Roty”, i przedstawienia. I tak naprawdę psują niekiedy drugorzędni aktorzy programy kabaretowe, wplatając między humorystyczne i satyryczne kawały tu i ówdzie ustępy „o głębszym znaczeniu” rzekomo, ustępy, w których będzie trochę krwi, trochę zaciśniętych pięści, trochę komedianckiego kaznodziejstwa. Psują nastrój zabawy. Wycieczka za miasto w dobranym towarzystwie daje nastrój swobodny, wesoły, pusty; organy w wielkim wnętrzu o wielkiej poważnej architekturze nastrajają uroczyście – trudno przy nich tańczyć shimmy, dobrze natomiast rozmyślać o znikomości wszystkiego, co ludzkie, słuchając w tych warunkach „Requiem” Brahmsa. Nasuwa się pytanie, czym są właściwie nastroje, o których mówi się w tych i tym podobnych wypadkach. Niektórzy powiadają: nastrój jest to przemijająca dyspozycja do pewnego rodzaju uczuć. Do innych uczuć dysponuje nas muzyka Offenbacha z „Orfeusza w piekle”, do innych „Butterfly”. Offenbach budzi nerwowy niepokój, podrażnia, łechce, wabi, działa jak szampan, jak jakaś ponętna śmiałość wesołej, przystojnej damy około północy – do czego innego dysponuje Puccini w „Butterfly”: ten rozczula, ogarnia wielkim ruchem, upaja, szarpie i rozdziera. Nastrojem nazywają samą dyspozycję do pewnego rodzaju uczuć, ale my będziemy nazywali nastrojem nie tylko dyspozycję samą, nie tylko gotowość, ale, zgodniej z potocznym użyciem wyrazu, gotowość wraz z jej odpowiednikami aktualnymi, wraz z przypomnieniami, marzeniami, myślami, wrażeniami ustrojowymi, czyli: wraz z konkretnymi aktualnymi przeżyciami psychicznymi. Nastrój uroczysty przy organach to jest to wszystko, co pod ich wpływem przeżywam, całość o jednolitym charakterze – na dnie tego stanu gdzieś głęboko ukryte poczucie własnej małości i czyjejś potęgi łaskawej, która potrafi świecić, grzać i pieścić, ziemią trząść i zabijać. Nastrój zaciszny własnego domu to znowu nie tylko gotowość do doznawania takich czy innych uczuć, ale wraz z nią konkretny zbiór codziennych przeżyć wewnętrznych, o niewielkiej sile, na dnie tego zbioru poczucie bezpieczeństwa, spokoju, wygody, dobrych ludzi blisko, ciepła, ciszy i najzupełniejszej swobody. Nastroje różnią się pomiędzy sobą tym, co się na dnie każdego z nich ukrywa. Jest to przekonanie jakieś, dotyczące całej naszej sytuacji życiowej; niekoniecznie uświadomione, a zabarwiające charakterystycznie, niby dno, dany odcinek strumienia świadomości. To, co stanowi jedność charakterystyczną nastroju, to bywa rodzaj sytuacji życiowej, który wyczuwamy mniej czy więcej świadomie w chwili nastroju: więc, albo jesteśmy pewni siebie, albo nie czujemy bezpiecznego gruntu pod nogami, albo jesteśmy napięci, oczekujemy czegoś niespokojnie, musimy spostrzegać, nie mylić się i działać, albo się poddajemy fali złudzeń i marzeń spokojnie, albo atakujemy, albośmy doznali porażki, wznosimy się albo opadamy. Oprócz tego, z każdym wyobrażeniem, z każdą myślą mamy skojarzone długie i liczne szeregi myśli, nieuświadomionych albo wpółuświadomionych w danej chwili, obarczonych bólem lub naznaczonych przyjemnością. Te właśnie utajone i wpółutajone myśli zabarwiają cały nasz stan przyjemnie lub przykro, a jeśli ich jest dużo i utrzymują się dłuższy czas, działają jako konstelacja psychiczna, kierują przebiegiem myśli naszych i nieświadomym doborem tych przyjemności i przykrości, które się wraz z przedstawieniami obrazowymi, nieobrazowymi i przekonaniami przesuwają przez punkt widzenia naszej uwagi. Stąd również jednolity charakter nastrojów. Stąd nastrój kościoła, klasztoru, lasu, wsi, wielkiego miasta, nastrój mieszkania parweniusza, gabinetu lekarza, małej lampy z umbrą, kominka i szczap sosnowych, szynku, buduaru, salonu, biblioteki, a nawet butów z cholewami i munduru kawalerzysty. W toku życia codziennego wciąż przechodzimy z nastroju w nastrój. Instynktownie dbamy o to, żeby nam nic nie mąciło nastrojów dodatnich, instynktownie unikamy, na ogół, nastrojów przykrych, a jeśli ktoś ma uregulowany tryb życia i obraca się w ciasnym zakresie wciąż tych samych możliwości życiowych, nastroje, jakie przeżywa, mało się różnią stopniem przyjemności i przykrości i niewielka między nimi zachodzi rozmaitość. Uczucia, wywołane stałymi, codziennymi podnietami, z wolna ulegają stępieniu, dzień jeden robi się podobny do drugiego, jak dwie krople ciepłej i prawie że czystej wody, i tak nieznacznie cieką i uciekają dni i miesiące. Uwagę zwraca dopiero jakiś nastrój odbiegający od szarego tła codzienności. AFEKTY Życie rzadko kiedy jest monotonnym pasmem słabych, stępionych, ledwie dostrzegalnych przyjemności, drobnych, nieznacznych przykrostek i nudnych nastrojów. Jeśli dłuższy czas tak wygląda, budzi się w nas zwykle potrzeba odmiany, potrzeba przeżyć zaakcentowanych mocno, gwałtownie – choćby przykro. Tylko wyjątkowym jednostkom i to w późniejszym wieku odpowiada życie małży lub ślimaka skalnego, bez wstrząśnień, dreszczów, burz, odmian, wielkich radości, walk, trudów uwieńczonych, przeszkód usuniętych, a nawet cierpień, które mijają. Nawet ci, którzy się zamknęli w klasztorze, jeszcze potrzebują większych wzruszeń, choćby to był jakiś żal doskonały w sobotę, jakaś pokuta trudniejsza, jakiś sen, jakieś widzenie, spełniona przepowiednia, jakieś święto uroczyste z wystawieniem, jakieś Boże Groby i rekolekcje co pewien czas. Nawet u tych, którzy w V wieku na pustynię uciekali przed światem, ciałem i czartem, występowały niesłychane wstrząśnienia wewnętrzne co jakiś czas w postaci pokus i widzeń, diabłów i zjaw, o których czytamy w ich żywotach. Zwyczajnemu człowiekowi stosunki z otoczeniem często przynoszą sposobność do naturalnych zaburzeń życia uczuciowego na większą skalę. Sztucznych dostarcza mu teatr, cyrk, kino, koncert, a wielu ludziom i w znacznej mierze: kościół. Więc np. spotyka się kogoś miłego a dawno niewidzianego albo się dostaje list długo oczekiwany i on daje nam radość, traci się rzecz lub osobę miłą i stąd ból i żal. Jeśli strata niepowrotna, a wartość utracona wielka, bywa i rozpacz. Zjawia się niebezpieczeństwo – zagraża nam i wywołuje niepokój, a jeśli wielkie i nagłe, to strach. Piękno jakieś, bywa, daje nam upojenie, figiel rozśmiesza, arogancja drażni, większa nieraz wprawia nas w osłupienie lub gniew, zbrodnia budzi dreszcz zgrozy. Tego rodzaju stany wewnętrzne, jak gwałtowna radość, żal, rozpacz, strach, upojenie, śmiech, gniew, zgroza, nazywają się afektami. Łatwo je wskazać, trudniej ściśle określić. Według Wundta afekt polega na tym, że jakieś silne uczucie powstrzymuje naturalny bieg przedstawień, a to zaburzenie w biegu przedstawień samo znowu ze swej strony wpływa wzmacniająco na uczucie (Wundt 1896). Wszystko razem objawia się w wyraźnych zmianach oddechu, obiegu krwi i w ruchach mimicznych. Całość przeżycia odcina się wyraźnie od reszty strumienia psychicznego jako charakterystyczny układ spoisty. Stąd ustalone nazwy dla wielu afektów. W tym określeniu należałoby mówić nie wyłącznie o biegu przedstawień, bo nasze życie wewnętrzne nie składa się z samych przedstawień. Oprócz nich przeżywamy przecież wciąż sądy i supozycje w spostrzeżeniach, przypomnieniach, marzeniach, myślach, wnioskach. Afekt to zaburzenie gwałtowne całego strumienia psychicznego o różnorodnych elementach. Gwałtowne, znaczy tu tyle, co: nagłe i nacechowane silną przykrością lub przyjemnością. Ze względu na gwałtowność skurczów mięśniowych, a więc ruchów, którymi się afekty wyrażają, dzielą się afekty na dwie grupy: stenicznych i astenicznych. Do afektów stenicznych zalicza się takie, w których skłonni jesteśmy wykonywać gwałtowne ruchy. Tak np. niektórzy tłuką i drą, niszczą w gniewie, co mają pod ręką, i robiłby to w gniewie każdy, gdyby nie panował nad sobą. W radości również skłonni są ludzie do klaskania w ręce, do skoków, tańców, krzyków. Natomiast z przestrachu tracą niekiedy władzę w członkach i doznają gwałtownych skutków zluźnienia mięśni. W przystępie smutku, żalu, przygnębienia, niekiedy w rozpaczy, człowiek popada w bezruch. To afekty asteniczne. Nie każdy i nie zawsze rozpacza jednakowo. Jeden łamie ręce, tłucze głową o ścianę, rzuca się na ziemię, jakby wyładowywał na sobie samym daremny gniew – drugi milczy i patrzy bez szczególnego wyrazu i bez ruchu przed siebie. I w strachu jeden tylko dzwoni zębami i kolana się pod nim trzęsą, drugi ucieka jak szalony, z włosami stojącymi na głowie. Tak samo nazywany afekt może mieć raz charakter steniczny, raz asteniczny. OBJAWY AFEKTÓW Ruchy, wykonywane w afektach stenicznych, wydają się instynktowne, nieświadomie obliczone na obronę i triumf jednostki lub gatunku. Afekt gniewu przeżywa człowiek, jeśli jego samego albo jego bliskich, na których mu zależy równie mocno, jak na sobie samym, spotyka rzeczywisty lub mniemany atak, napaść, zaczepka, groźba szkody lub szkoda materialna albo moralna. Ruchy, wykonywane mimo woli w gniewie, są pierwotnie obliczone na uszkodzenie lub usunięcie napastnika. Zaciśnięte pięści zmierzają w czaszkę wroga, głos wzmożony ma go przestraszyć, wytrzeszczone oczy dojrzeć go niechybnie, odsłonięte kły ukąsić, ramiona zdusić, naprężone nogi skopać. Dopiero, jeżeli przeciwnik niedostępny, bezpieczny, możniejszy, ochroniony prawem lub własnym nawykiem zaatakowanego, człowiek zagrożony zwraca swe reakcje obronne i odwetowe do siebie samego lub do byle jakich przedmiotów otaczających, o ile gniewu stłumić nie potrafi albo go ukryć. Już goryl postrzelony tłucze się sam pięściami po piersiach. To samo zachowanie się można spotkać i u ludzi niecywilizowanych. Zagryzanie własnych warg, darcie chustek i sukien, bicie talerzy i szklanek to zjawiska powszechnie znane i spotykane u ludzi nieopanowanych w tych wypadkach. Głośne objawy radości znowu informują wspólników i sprzymierzeńców jednostki, zwabiają ich do współudziału w zysku, przez co się węzeł społeczny zacieśnia i pozycja życiowa jednostki poprawia. W rozjaśnionych twarzach otoczenia znajduje jednostka sugestię, która pogłębia jej własną radość. Nieprzyjaciele są przez to również świadkami potęgi, powodzenia wroga, przez co bardziej tchórzliwi i słabsi tracą zazwyczaj ochotę do ataków. Sama jednostka czuje się w momentach radości gwałtownej tak swobodna i bogata, że chce sobie pozwolić na wyraz zewnętrzny swego stanu bez żadnych ograniczeń; nikt jej nic nie zrobi, a niech cały świat wie, jak jej dobrze, i niech się każdy cieszy wraz z nią albo niech drży i niech jej zazdrości i przez to samo pokazuje, jak jest bogata i wielka. Takie się wydaje tło instynktowne hałaśliwych i gwałtownych objawów radości. Uczty, procesje, pochody, dzwony, rozbijanie luster, wystrzały moździerzowe i armatnie, oklaski, śpiewy i chóry triumfalne – to raz żywiołowe, naturalne, instynktowne reakcje o utajonej celowości przyrodniczej, a drugi raz – nawykowe lub prawem spetryfikowane udawanie żywiołowych objawów radości, którymi się już mało kto podnieca i sugeruje, a one trwają siłą przyzwyczajenia. Głośne objawy żalu i rozpaczy również mimo woli nawołują otoczenie społeczne do pomocy i współudziału, a nawet samo absorbowanie życzliwej uwagi otoczenia daje jednostce nieszczęśliwej pewną rekompensatę, pewne poczucie mocy. Lamenty po śmierci osób bliskich informują lub sugerują otoczeniu, jak bardzo kochany i potrzebny człowiek zginął. Że to umarł nie byle kto, ale ktoś tak cenny, mocny i drogi, że obejść się bez niego niepodobna. Chłopi do dziś opłacają na pogrzebach zawodowe lub przygodne płaczki, których zadaniem stwarzać taką sugestię u otoczenia. Otoczenie wie o tym, że płaczki kłamią, ale i w tym wypadku ludzie chcą, żeby ich oszukiwano, bo niczym im to nie grozi, a wydaje się przysługą dla nieboszczyka, który również nic już nikomu złego nie zrobi, a spotkał go smutny los, który wszystkich czeka. Podobne znaczenie ma owa „nieutulona w żalu małżonka i teściowa”, znana z plakatów pośmiertnych. Bezwład, charakterystyczny dla strachu, również pojmują jako objaw instynktowny. W ten sposób bronią się często słabsze zwierzęta przed napastnikami. Przestają zwracać uwagę. Jedyny sposób, jeżeli ucieczka niemożliwa, a kryjówka niedostępna. Ale nie wszystkie objawy afektów można pojąć równie łatwo. – Niepodobna dojść, jaki pożytek mogą mieć nagłe wypróżnienia przewodu pokarmowego w strachu albo wypróżnienia pęcherza w spazmatycznym śmiechu. Może to być jednak jakiś nieunikniony anatomicznie objaw towarzyszący. (Sąsiedztwo ośrodków oraz irradiacja stanu czynnego kory?). Dreszcz przerażenia ma być szczątkowym zabytkiem, odziedziczonym po owłosionych przodkach, którzy się jeżyli na widok nieprzyjaciela i przybierali przez to wygląd odstraszający. To samo robi dziś kot na widok psa i robi to pies i koń, kiedy zwietrzą wilka. Niezrozumiałe przyrodniczo jest szybkie siwienie pod wpływem zgryzoty i przerażenia – również: zimne poty w strachu. Nie wiadomo, czy zachowaniem się obronnym, czy też nieuniknionym objawem ubocznym jest produkowanie pewnych trucizn w gniewie, w atakach wściekłości. Ślina zwierząt rozjuszonych ma własności trujące. Podają przykład młodego człowieka, który się sam ukąsił w palec i zginął od tego wśród objawów wścieklizny. Małym dzieciom szkodzi mleko matek i mamek, które się drażnią. Stąd powszechnie szanuje się humor osób karmiących. W każdym afekcie, bez względu na to, czy jest przyjemny czy przykry, występują wyraźne zmiany w tempie i głębokości oddechu, a wraz z nimi zmiany w sile i częstości tętna. Te dwa układy: oddechowy i krwionośny najczulej reagują na zmiany w życiu uczuciowym. Stąd zbyt gwałtowna radość może zabić; podobnie, jak nagły i gwałtowny ból. Jedna i drugi zbytnio atakują serce. Znane są wypadki śmierci bez właściwego powodu zewnętrznego, a jedynie tylko pod wpływem strachu przed grożącym – nieraz pozornym – niebezpieczeństwem. I tak umarł ktoś, podają, i to znowu wśród objawów wścieklizny, kiedy wrócił do kraju po dziesięciu latach i dowiedział się, że przed dziesięciu laty zmarł na wściekliznę jego brat po wypadku, w którym jeden i ten sam pies pokąsał ich obu. Dziesięć lat nie szkodziło mu ukąszenie – po dziesięciu latach zabił go strach. Inny młody człowiek zginął podczas sceny, którą mu koledzy urządzili na żart w formie sądu tajemnego, po którym pozornego ścięcia dokonywał mokrym ręcznikiem jeden z uczestników niemądrej zabawy na osobie skrępowanego niby delikwenta. Skazańcowi rzekomemu zawiązano poprzednio oczy tak, że nie widział uczestników żartu; słyszał tylko ich grobowe głosy i wziął scenę na serio. Zabiło go oczekiwanie, strach, sugestia. Oddech zwykliśmy odruchowo wstrzymywać, gdy oczekujemy czegoś doniosłego, oddychamy nierówno, gdy się niepokoimy; nagły ból, podobnie jak i nagła przyjemność, objawia się szybkim wetchnieniem powietrza – jak przy sparzeniu. W afektach przyjemnych wdechy są nieco dłuższe od wydechów niż normalnie, ale zarówno wdech, jak i wydech są wtedy skrócone. Nie o wiele inaczej zachowuje się oddech w przykrych wzruszeniach. Na ogół: w afektach stenicznych oddech jest silny i nieregularny, przy tym zwiększona objętość naczyń i puls silny, jeśli afekt przyjemny, a puls słaby, jeśli afekt przykry. W astenicznych oddech słaby, przyspieszony, płytki, objętość naczyń zmniejszona, a puls słaby i niski. Te zmiany organiczne zjawiają się na tle afektów dopiero wtedy, gdy podnieta przykra lub przyjemna dojdzie do świadomości i pochłonie naszą uwagę. Jeśli uwagę skierujemy na inny przedmiot, z reguły ustają objawy organiczne. Kto chce, żeby dziecko nie płakało, pokazuje mu zabawkę, konia, psa, cokolwiek interesującego w otoczeniu i przygodny płacz ustaje. Reakcje organiczne nie są więc odruchowym następstwem pewnych bodźców, a nawet pewnych wrażeń zmysłowych, tylko zostają w związku ze spostrzeżeniami, przypomnieniami, przeczuciami, obawami, nadziejami, w ogóle: ze złożonymi, świadomymi stanami duszy. Zewnętrzne objawy afektów najgwałtowniej występują u ludzi obłąkanych, dzikich, źle wychowanych, pozbawionych smaku i umiaru. Kultura duchowa grecko-rzymska nakłada bezwarunkowo pewien tłumik na objawy afektów – ze względu na drugich ludzi i na szacunek dla samego siebie. ROLA WRAŻEŃ USTROJOWYCH W AFEKTACH Jak wielkie znaczenie dla naszego życia uczuciowego, a dla powstawania afektów w szczególności, mają wrażenia ustrojowe odebrane od wnętrzności, świadczy cytowany często wypadek (Renault d’Alonnes) kobiety chorej, która się skarżyła, że nie doznaje uczuć. Płakała wprawdzie, ale utrzymywała, że nie jest jej przy tym właściwie przykro. Nie doznawała też sympatii dla najbliższych, nie odczuwała obawy, strachu, wstydu, wstrętu, gniewu, radości, mimo że zmieniał się jej oddech i puls podczas widzenia się z dzieckiem. Badanie lekarskie wykazało u niej znieczulenie wnętrzności. Przewód pokarmowy nie reagował żadną podnietą dla wrażeń. Stąd nie czuła ani głodu, ani sytości – pragnienia doznawała bardzo rzadko, zmęczenia bardzo mało (Zob. Fröbes II. s. 289). Zdaje się jednak, że własna jej analiza była trochę przesadna. Lehmann, znany badacz życia uczuciowego człowieka, wątpi, jakoby naprawdę ta osoba nie doznawała żadnych uczuć. Bólu doznawała w każdym razie pod wpływem niektórych podniet fizycznych – więc pewne stany afektywne musiała przeżywać. Już choćby to: było jej przykro, że jej życie uczuciowe było tak mdłe, niewyraźne. Pewne odbarwienie życia wewnętrznego musiało u niej zachodzić; nic jej nie „brało” naprawdę. Równie blado wyglądałyby i nasze stany uczuciowe, gdyby im odjąć to, co stanowi jakby ich ciało: wrażenia ustrojowe. BIBLIOGRAFIA Fröbes J. (1920) „Lehrbuch der experimentelle Psychologie”, t. II, Freiburg im Breisgau Kretschmer E. (1922), „Körperbau u. Charakter”, Berlin Wundt W. (1896), „Grundriss der Psychologie”, Leipzig [Tekst jest fragmentem książki Władysława Witwickiego pt. „Psychologia”, Tom II, PWN, Warszawa 1963, ss. 5-16.] Władysław Witwicki (1878-1948) - jeden z ojców polskiej psychologii, filozof i historyk filozofii, tłumacz Platona, teoretyk sztuki. tłumaczenia drżeć ze strachu Dodaj to shiver with fear verb to tremble with fear verb Razem ze swoim ludem zaczął drżeć ze strachu. He and his people trembled with fear. jw2019 Drżąc ze strachu, chłopiec nasłuchiwał, jak kroki powoli suną w ciemności w kierunku jego łóżka. Shaking with fear, he listened as the footsteps slowly moved through the dark toward his bed. Literature Dwie inne kobiety w zasięgu strzału także kucnęły, drżąc ze strachu. Two other women within her aim also crumpled, shaking with fear. Literature Mężczyzna mówił dalej, jakby nic się nie stało, a ona drżała ze strachu i czekała, aż ją aresztuje. The man continued to talk as if nothing had happened, while she trembled and waited for him to arrest her. Literature Drżał ze strachu, że coś albo ktoś mu ją odbierze. He was quivering with fear that something or someone would snatch her away from him. Literature Nie mogłam przestać się trząść, ale drżałam ze strachu, nie z zimna. I couldn’t stop shaking, but it was fear that was sending tremors through my body, not cold. Literature Ja zostanę z tobą, będzie co ma być — powiedziałem, drżąc ze strachu. I’ll stay with you, no matter what,” I said, shaking with fear. Literature Jakoś nie drżę ze strachu opensubtitles2 Ale gdy spoglądała w dół na wiwatujące tłumy, drżała ze strachu. But as she looked down toward the cheering crowd she could do nothing but tremble with fear. Literature Jej wargi drżały ze strachu, ale nie odwróciła oczu ani na sekundę Her unsettled tone was full of fear; her eyes, however, didn’t look away from mine for a second. Literature Dłonie trzymał przy policzkach, drżąc ze strachu przed tym, czego się dowie, kiedy wreszcie ich dotknie. His hands were held close to his cheeks, trembling from the fear of what he’d find if he actually touched himself. Literature Drżąc ze strachu Hans napisał na kartce: “Daj mi spokój”, i odwrócił się plecami do natręta. "Trembling with fear, Hans wrote: ""Leave me alone,"" and turned his back on the fellow." Literature Nie widziałem jej nigdy w takim stanie jak dzisiaj i drżę ze strachu, że się poważnie rozchoruje I’ve never seen her the way she was today, and I’m terrified she’s going to be ill.’ Literature Ale nadal drżała ze strachu, tak się bała, że nie mogła się skupić But she was still shaking with fright, scared to the point that she could barely focus. Literature Słuchają i drżą ze strachu, Szatanie, jesteś wrogiem wiary. Harken and tremble in fear, Satan, you enemy of faith. Drżę ze strachu na myśl, do czego się pan posunie, kiedy zapytam, co jedli na drugie śniadanie. I cringe in terror of what you will do if I dare ask what they had for lunch.” Literature Wychodził z mieszkania Micellego, by pojechać po Susan, lecz cały czas drżał ze strachu o Patty. By the time he left Micelli's apartment to pick up Susan, he was consumed with fear for Patty. Literature Wpatrując się w swoje ręce, starszy Shep powiedział drżącym ze strachu głosem: — Shep jest dzielny. Staring at his hands, the older Shep said, 'Shep is brave,' in a voice that shook with fear. Literature Knutas zamierzał odwiedzić go jeszcze tego samego dnia, tylko trochę później, i drżał ze strachu przed tym spotkaniem. Knutas was going to visit him later in the day, and he shuddered at the thought of seeing him. Literature Chcę, żeby ludzie znów drżeli ze strachu na samą myśl o tym, że prześladuje ich pomsta d’harańskich żołnierzy. “I want to again make people tremble in paralyzing fear at the very idea of avenging D’Haran soldiers coming after them. Literature Z pewnością nie drży ze strachu przed Nim i potępieniem z Jego strony. Jesus certainly is not terrified by God, fearful of his condemnation. jw2019 Drugi łowca wziął się w garść, lecz nawet z tej odległości Kerrick widział, że drży ze strachu. The other recovered and, even at this distance, Kerrick could see that the man was shivering with fear. Literature Tom drżał ze strachu na myśl o reakcji ich rodziców. Tom was terrified of how their parents would respond. Literature „Pozostaje tylko operacja militarna...” - słysząc te słowa, Sonia zaczęła drżeć ze strachu. “The only answer is military action...” on hearing this phrase, Sonia started to shake. Literature Dlaczego zatem drżał ze strachu na widok każdej błyskawicy i kulił się, słysząc huk niebiańskich kopyt? Then why did he feel such fear with every flash of lightning and every rumble of celestial hooves? Literature Najpopularniejsze zapytania: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M iStockMłoda Dziewczyna Drży Ze Strachu Doświadcza Prawdziwej Fobii Przed Czymś Doświadcza I Boi Się Ciemności - zdjęcia stockowe i więcej obrazów Badanie lekarskiePobierz to zdjęcie Młoda Dziewczyna Drży Ze Strachu Doświadcza Prawdziwej Fobii Przed Czymś Doświadcza I Boi Się Ciemności teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem zdjęć stockowych iStock, obejmującej zdjęcia Badanie lekarskie, które można łatwo i szybko #:gm1355032605$9,99iStockIn stockMłoda dziewczyna drży ze strachu, doświadcza prawdziwej fobii przed czymś, doświadcza i boi się ciemności – Zdjęcia stockoweMłoda dziewczyna drży ze strachu, doświadcza prawdziwej fobii przed czymś, doświadcza i boi się ciemności - Zbiór zdjęć royalty-free (Badanie lekarskie)OpisA young girl is trembling with fear, experiencing a real phobia for something, experiencing and afraid of the dark on the pink backgroundObrazy wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektów$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:5616 x 3744 piks. (47,55 x 31,70 cm) - 300 dpi - kolory RGBID zdjęcia:1355032605Data umieszczenia:24 listopada 2021Słowa kluczoweBadanie lekarskie Obrazy,Biały Obrazy,Dorosły,Elegancja Obrazy,Fajny Obrazy,Fotografika Obrazy,Gestykulować Obrazy,Horyzontalny Obrazy,Ludzie Obrazy,Ludzka twarz Obrazy,Ludzkie części ciała Obrazy,Ludzkie oko Obrazy,Młody dorosły Obrazy,Nadużywanie Obrazy,Neutralne tło Obrazy,Obraz w kolorze Obrazy,Oko Obrazy,Opieka zdrowotna i medycyna Obrazy,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami zdjęć. "Pierwsza miłość" odcinek 1921 we wtorek, o godz. 18. "Pierwsza miłość" odc. 1921 - streszczenie. We Wrocławiu Jarek narzuca się Kindze, wydzwaniając do niej i nalegając na spotkanie. Żukowska stopniowo traci cierpliwość. Zaczyna również niepokoić się o bezpieczeństwo swoje i bliskich. Emilka jedzie na szkolenie dla sołtysów. Pod jej nieobecność Śmiałek i Samanta zaprzyjaźniają się. W końcu dziewczyna prosi Mariana, by nauczył ją pracy na roli. Tymczasem Iza przekazuje Filipowi nowe wieści na temat polowania, które zamierzał sfinansować Szklarski. Dzięki niej Mazur może określić, w którym momencie powinien pojawić się na imprezie, żeby odzyskać pieniądza dla Artura. ZAPISZ SIĘ: Codzienne wiadomości na e-mail

drży ze strachu przed występem